وصل دوست

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهم صل علی محمد (ص) و آل محمد (ص) و عجل فرجهم

گاه کودکان یتیم را دعوت می کرد و با دست خویش به آنان عسل می خوراند.بعضی از یاران  او که چنین می دیدند می گفتند:دوست داشتیم یتیم بودیم (این چنین مورد محبت قرار می گرفتیم)

قنبر خدمتگزار امام می گوید:روزی امام از وضعت بد یتیمانی آگاه شد.به خانه آمد.برنج و خرما و روغن فراهم کرد و بر دوش گرفت.هنگامی که به خانه یتیمان رسیدیم حضرت غذای خوشمزه ای درست کرد و به آنها خورانید تا سیر شدند.سپس بر زانوان و دو دست خود راه رفت و بچه ها را با تقلید صدای بع بع گوسفندان خندانید.بچه ها نیز چنین کردند و فراوان خندیدند.

در راه بازگشت پرسیدم:سرورم! امروز دو پرسش برایم پیش آمد.نخست آنکه چرا غذای آنها را خود بر دوش کشیدید و به من اجازه حمل آنها را ندادید؟ دوم آن که چرا با تقلید صدای گوسفند بچه ها را می خنداندید؟

امام فرمود:کار نخست را برای پاداش کردم.کار دوم را به این سبب کردم که زمانی که وارد خانه یتیمان شدم آنها می گریستند خواستم وقتی خارج می شوم آنها هم سیر باشند و هم خندان.